Kon­da­kion 1

Stoimy przed nowo ob­ja­wio­ną Twoją ikoną, wier­ni Twoi słu­dzy i ze wzru­sze­niem śpie­wa­my Tobie, o Wszech­kró­lo­wo: ze­ślij uzdro­wie­nie słu­gom Twoim, któ­rzy teraz przy­bie­ga­ją do Cie­bie, aby­śmy wszy­scy razem mogli wołać ku Tobie ra­do­śnie:

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Ikos 1

Archa­nioł z nieba zszedł i "Raduj się" Wszech­kró­lo­wej rzekł. A kiedy uj­rzał, że na jego zwia­stu­ją­cy Boga głos bie­rzesz na sie­bie ciało, Panie, za­wo­łał do Niej tak:

Raduj się, Któ­raś po­cząt­kiem na­sze­go zba­wie­nia; raduj się, Któ­raś wy­peł­nie­niem planu Bo­że­go. Raduj się, al­bo­wiem dzię­ki Tobie Bóg przy­jął ciało; raduj się, al­bo­wiem Nie­wi­dzial­ny w Tobie przy­brał wi­dzial­ny kształt. Raduj się, Któ­raś przy­ję­ła do swego wnę­trza Mi­ło­sier­dzie po­ko­ju; raduj się, Któ­raś utka­ła odzie­nie ciała Lo­go­su. Raduj się, nie­osią­gal­na ro­zu­mem chwa­ło na wy­so­ko­ściach; raduj się, oży­wia­ją­ca serca nie­biań­ska manno. Raduj się, gwiaz­do, świe­cą­ca Łaską Bożą; raduj się, źró­dło, z któ­re­go bije woda żywa. Raduj się, Bo­gu­ro­dzi­co, mię­dzy nie­wia­sta­mi bło­go­sła­wio­na; raduj się, Któ­raś uro­dzi­ła Zbaw­cę, Dzie­wi­co nie­tknię­ta.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 2

Nie ma­ją­cy po­cząt­ku Logos w Tobie stał się małym Dziec­kiem, dając Cie­bie, Dzie­wi­co, za ule­cze­nie wszyst­kim, któ­rzy Cię czczą i wy­chwa­la­ją Jego nie­wy­sło­wio­ne na­ro­dze­nie śpie­wa­jąc: Alle­lu­ja!

Ikos 2

Chcąc zro­zu­mieć to, co nie­zro­zu­mia­łe, Dzie­wi­ca rze­kła do po­słań­ca: "Jakże Słu­żeb­ni­ca czy­sta ma być Matką Naj­wyż­sze­go? Wy­ja­śnij mi". A Ga­briel z bo­jaź­nią rzekł Jej wo­ła­jąc:

Raduj się, wy­bran­ko Rady Naj­wyż­sze­go; raduj się, szyb­ko wy­słu­chu­ją­ca gło­sów mo­dlą­cych się. Raduj się, skarb­ni­co po­ko­ju Chry­stu­so­we­go; raduj się, Twych ludzi na­dzie­jo i siło. Raduj się, prze­dziw­na nisz­czy­ciel­ko no­wo­two­rów; raduj się, sku­tecz­na uzdro­wi­ciel­ko po­zo­sta­łych cho­rób. Raduj się, je­dy­na świa­ta Orę­dow­nicz­ko; raduj się, Ty, coś wier­nym ra­tun­kiem w cier­pie­niach. Raduj się, Która za­wsze utu­lasz płacz i łzy; raduj się, Która otwie­rasz wszyst­kim drogę zba­wie­nia. Raduj się, po­tę­go i mocy Góry Athos miesz­kań­ców; raduj się, pod­po­ro ludzi świec­kich i mni­chów.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 3

Gdy moc Naj­wyż­sze­go osło­ni­ła Cie­bie - młodą Słu­żeb­ni­cę Pań­ską, i w nie­wy­po­wie­dzia­ny spo­sób przy­ję­ła ciało, uka­za­ła Cię jako słod­ką niwę tym, któ­rzy chcą żąć zba­wie­nie i któ­rzy śpie­wa­ją: Alle­lu­ja!

Ikos 3

Zasły­nę­ła w prze­dziw­ny spo­sób Twoja świę­ta ikona, na­zwa­na Wszech­kró­lo­wą, gdy oka­za­ło się, że Twoje na niej przed­sta­wie­nie roz­da­je łaskę uzdro­wie­nia. Wo­ła­ją­cym zaś przed nią z wiarą, ule­cze­nie da­jesz, aby coraz licz­niej­sze sta­wa­ły się pie­śni te:

Raduj się, Matko nie­za­cho­dzą­ce­go Świa­tła; raduj się, zwy­cię­stwo tych, co do końca wy­trwa­li. Raduj się, cier­pią­cych z cho­rób i bólów wy­le­cze­nie; raduj się, wdów i sie­rot osło­no nie­wzru­szo­na. Raduj się, drzwi raj­skie otwie­ra­ją­ca; raduj się, Która wsta­wiasz się za prze­cią­żo­ny­mi i stru­dzo­ny­mi. Raduj się, Orę­dow­nicz­ko za zba­wie­nie wier­nych; raduj się, Która wzno­sisz go­rą­ce mo­dli­twy za ro­dzaj ludz­ki. Raduj się, dra­bi­no nie­biań­ska pro­wa­dzą­ca z ziemi na nie­bio­sa; raduj się, wodo żywa ob­my­wa­ją­ca grze­chy śmier­tel­ne. Raduj się, owiecz­ko czy­sta, która serca do­bro­dusz­nych ochra­niasz; raduj się, Która opie­kę nad dzieć­mi Cer­kwi roz­ta­czasz.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 4

Dając życie świa­tu, Wład­ca świa­ta za­miesz­kał w Twoim łonie, bez udzia­łu męż­czy­zny. Uka­zał Cię jako Matkę wier­nych, któ­rych we­zwał z ca­łe­go świa­ta, by wo­ła­li: Alle­lu­ja!

Ikos 4

Prze­sław­ne rze­czy o Tobie opo­wia­da­ją, o Mia­sto Boże, za spra­wą uzdro­wień ma­ją­cych miej­sce przed Twoją świę­tą ikoną. Wi­dząc nie­prze­rwa­ny stru­mień wy­le­czeń, dzięk­czyn­nie Ci, o Wszech­kró­lo­wo, śpie­wa­my:

Raduj się, Któ­raś le­kiem uśmie­rza­ją­cym bóle; raduj się, ochło­do, która stu­dzisz cier­pią­cych go­rącz­kę. Raduj się, Która no­wo­twór jak pło­mień wy­pa­lasz; raduj się, Która po­rzu­co­nych przez le­ka­rzy z łoża pod­no­sisz. Raduj się, Która uka­zu­jesz wy­bra­nym swoje prze­czy­ste ob­li­cze; raduj się, Która wy­zwa­lasz z kaj­dan grze­chów. Raduj się, bo dzię­ki Tobie wy­ba­wie­nie od śmier­ci zo­sta­ło nam dane; raduj się, bo dzię­ki Tobie nie­zli­cze­ni wier­ni do­stą­pi­li uspra­wie­dli­wie­nia. Raduj się, o wy­so­ko­ści, my­ślom ludz­kim nie­do­stęp­na; raduj się, głę­bi­no, je­dy­nym Lo­go­sem zba­da­na. Raduj się, Któ­raś pro­roc­twem ży­ją­cych przed Tobą pa­triar­chów; raduj się, Prze­wod­nicz­ko mo­dlą­cych się przed Tobą hie­rar­chów.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 5

Jako prze­czy­stą Świą­ty­nię Zbaw­cy po­zna­li­śmy Cię, Bo­gu­ro­dzi­co. Do Two­ich nóg pa­da­my, o Czy­sta, abyś uczy­ni­ła świą­ty­nia­mi Boga i nas, śpie­wa­ją­cych Mu: Alle­lu­ja!

Ikos 5

Gdy uj­rza­ły za­stę­py aniel­skie na rę­kach Dzie­wi­cy Tego, co ludzi stwo­rzył swą ręką, roz­po­zna­ły w Tobie je­dy­ną Wład­czy­nię, mimo że na­zwa­łaś się Słu­żeb­ni­cą i po­spie­szy­ły, by słu­żyć Ci, Bło­go­sła­wio­nej, śpie­wa­jąc:

Raduj się, po­sta­wio­na przez Boga nad nie­biań­ski­mi za­stę­pa­mi; raduj się, na­peł­nia­ją­ca świat cu­dow­ny­mi uzdro­wie­nia­mi. Raduj się, Któ­rej sławę i chwa­łę głosi niebo; raduj się, Któ­rej dzięk­czy­nie­nie po­sy­ła zie­mia. Raduj się, bo wy­rwa­łaś z ludz­kich serc ziar­na znisz­cze­nia; raduj się, bo skru­szy­łaś pęta in­tryg dia­bel­skich. Raduj się, Któ­raś padół łez na­peł­ni­ła ra­do­ścią; raduj się, Która cier­pie­nia zmie­niasz w nie­biań­ską sło­dycz. Raduj się, won­no­ści, miła Bogu; raduj się, Któ­raś we­se­lem ka­ja­ją­cych się grzesz­ni­ków. Raduj się, zbro­jo spra­wie­dli­wo­ści od pokus osła­nia­ją­ca; raduj się, tar­czo, przed nie­na­wi­ścią i agre­sją nas chro­nią­ca.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 6

Herol­do­wie gło­szą­cy Boga - ucznio­wie Zba­wi­cie­la, w cu­dow­ny spo­sób sta­nę­li przed Tobą, Dzie­wi­co, gdy prze­cho­dzi­łaś z ziemi na nie­bio­sa, by jed­nym ser­cem i jed­ny­mi usta­mi za­śpie­wać Bogu: Alle­lu­ja!

Ikos 6

Prze­dziw­ny blask za­ja­śniał z Two­jej ikony, o Wszech­kró­lo­wo, gdy mło­dzie­niec, za­mro­czo­ny sza­tań­ski­mi na­uka­mi, upadł przed nią i nie mógł się po­ru­szyć. Gdy zaś nie­ocze­ki­wa­nie zo­stał uwol­nio­ny z mrocz­nych wię­zów, z bo­jaź­nią i ra­do­ścią za­wo­łał do Cie­bie:

Raduj się, na­pra­wia­ją­ca życie nik­czem­ne; raduj się, po­cie­cho cier­pią­cych sro­dze. Raduj się, Która od­ga­niasz od Cer­kwi hordy de­mo­nów; raduj się, Która roz­pra­szasz mgła­wi­cę grze­chów. Raduj się, Która prze­ci­nasz in­try­gi nie­wi­dzial­ne; raduj się, Która łatwo zwy­cię­żasz czary dia­bel­skie. Raduj się, la­tar­nio uka­zu­ją­ca kie­ru­nek zbłą­ka­nym; raduj się, ob­ło­ku, nie­win­nych przed złem chro­nią­cy. Raduj się, góro kar­mią­ca manną nie­biań­ską; raduj się, do­li­no na­sy­ca­ją­ca po­ko­rą Chry­stu­so­wą. Raduj się, opoko Nie­biań­skie­go Kró­le­stwa; raduj się, zwier­cia­dło od­wiecz­ne­go Świa­tła.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 7

Chcąc dać sie­bie wier­nym za po­karm, ze­chcia­łeś przy­jąć ciało z Dzie­wi­cy, aby­śmy przyj­mu­jąc Twe Prze­czy­ste Ciało i Krew Twoją, po­zna­li Cie­bie - Boga do­sko­na­łe­go. Toteż, zdu­mie­wa­jąc się tą nie­wy­sło­wio­ną mą­dro­ścią nad mą­dro­ścia­mi, wo­ła­my: Alle­lu­ja!

Ikos 7

Obja­wiw­szy się, Stwór­ca nowe uka­zał nam mi­ste­rium, gdy z ucznia­mi spo­żył Mi­stycz­ną Wie­cze­rzę. My zaś, bła­ga­jąc Wszech­kró­lo­wą, by uczy­ni­ła nas god­ny­mi do­stą­pie­nia tej Bo­skiej Świę­to­ści, przy­no­si­my jej pie­śni:

Raduj się, daw­czy­ni nie­biań­skie­go chle­ba; raduj się, Ro­dzi­ciel­ko wiecz­ne­go życia. Raduj się, kie­li­chu, co da­jesz do­stęp do Chry­stu­sa; raduj się, Która duszę i ciało z Bo­giem łą­czysz. Raduj się, la­bi­do złota pełna Bo­skich Ta­jem­nic; raduj się, arko droga, któ­raś po­mie­ści­ła wiel­kie świę­to­ści. Raduj się, palcu wska­zu­ją­cy na świę­tą Eu­cha­ry­stię; raduj się, tra­pe­zo za­sta­wio­na po­kar­mem świę­tym. Raduj się, Która przy­stę­pu­ją­cych god­nie sta­wiasz po pra­wi­cy; raduj się, Która gor­li­wych uczest­ni­ków Bo­skiej Li­tur­gii ra­tu­jesz od pie­kła. Raduj się, Która do­pro­wa­dzasz śmier­tel­ni­ków do źró­dła nie­śmier­tel­no­ści; raduj się, Która dzie­ci swoje ochra­niasz po­ko­jem i umac­niasz.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 8

Widząc na­ro­dze­nie inne i obce na­sze­mu, odłóż­my na bok wszel­ką życia tro­skę i w górę wznie­śmy serca. Po to bo­wiem Naj­wyż­szy się ob­ja­wił, aby przy­gar­nąć do sie­bie wo­ła­ją­cych Mu: Alle­lu­ja!

Ikos 8

Nie­opi­sa­ne Słowo-Logos prze­by­wa­jąc na łonie Ojca i nie od­stę­pu­jąc od Niego, na ziemi cia­łem się stało. Wiel­ki Bóg wiel­kie rze­czy uczy­nił Dzie­wi­cy i wej­rzał na po­ko­rę Słu­żeb­ni­cy swo­jej, która na­szych gło­sów słu­cha:

Raduj się, Ty, co ogar­nę­łaś nie­ogar­nio­ne­go Boga; raduj się, Która ob­ja­wi­łaś nad­nie­biań­skie­go Stwór­cę świa­ta. Raduj się, gdyż skru­szo­na zo­sta­ła po­tę­ga śmier­ci; raduj się, gdyż uzdro­wio­na zo­sta­ła rana Adama. Raduj się, Któ­raś pla­strem na rany du­cho­we; raduj się, Któ­raś bal­sa­mem na rany cie­le­sne. Raduj się, Ty, co utu­lasz ból matek ro­dzą­cych; raduj się, Ty, co ła­go­dzisz męki umie­ra­ją­cych. Raduj się, Która pie­kłu klę­skę za­da­łaś; raduj się, Która śmier­ci żądło przy­tę­pi­łaś. Raduj się, ocze­ki­wa­nie na po­wszech­ne zmar­twych­wsta­nie; raduj się, pra­wo­sław­nych pewne zba­wie­nie.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 9

Cała na­tu­ra aniel­ska i ludz­ka sta­nę­ła w za­chwy­cie przed wiel­kim dzie­łem Two­je­go nie­po­ję­te­go wcie­le­nia, o Lo­go­sie! Nie mogąc nic po­wie­dzieć o tej wiel­kiej ta­jem­ni­cy wiary, z bo­jaź­nią i drże­niem dzię­ku­je­my Ci wo­ła­jąc: Alle­lu­ja!

Ikos 9

Ludzie, ogar­nię­ci wie­lo­ma róż­ny­mi cho­ro­ba­mi, otrzy­mu­ją, od Twej świę­tej ikony, o Wszech­kró­lo­wo, uzdro­wie­nia więk­sze, ni­że­li ocze­ki­wa­li, aby przyj­mu­jąc tę łaskę z wiarą gło­śno do Cie­bie wo­ła­li:

Raduj się, zdro­wych dzie­ci stała ochro­no; raduj się, Która cho­rym zdro­wie przy­wra­casz. Raduj się, dzie­ci cier­pią­cych uzdro­wie­nie; raduj się, mło­dych mę­czen­ni­ków Matko. Raduj się, Która pod­no­sisz rzu­co­nych na łoże bo­le­ści; raduj się, po­cie­cho ogar­nię­tych śmier­tel­nym stra­chem. Raduj się, bo­wiem wy­słu­chu­jesz ludz­kie­go szlo­cha­nia; raduj się, bo­wiem masz wzgląd na nasze wes­tchnie­nia. Raduj się, Która prze­mie­niasz ziem­skie cier­pie­nia w nie­biań­ską ra­dość; raduj się, Która da­jesz sro­dze do­świad­cza­nym nie­ziem­ską cier­pli­wość. Raduj się, bo­wiem przy­go­to­wu­jesz pła­czą­cym wiecz­ną szczę­śli­wość; raduj się, bo­wiem ci­chych ochra­niasz skrzy­dła­mi mo­dli­twy.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 10

Chcąc zba­wić znisz­czo­ną grze­chem ludz­ką na­tu­rę, Stwór­ca zstą­pił na Cie­bie jak deszcz na runo i uczy­nił Cię krze­wem go­re­ją­cym i nie spa­la­ją­cym się. Będąc Bo­giem stał się czło­wie­kiem, byśmy za­śpie­wa­li Mu: Alle­lu­ja!

Ikos 10

Murem obron­nym je­steś dzie­wic, czy­sta Słu­żeb­ni­co Pań­ska, i wszyst­kich za­bie­ga­ją­cych o czy­stość. W Tobie bo­wiem Bóg za­miesz­kał, oczysz­cza­jąc nas - swoje ro­zum­ne stwo­rze­nia, byśmy wy­zbyw­szy się wszel­kiej nie­czy­sto­ści za­wo­ła­li:

Raduj się, Roz­mów­czy­ni prak­ty­ku­ją­cych mil­cze­nie; raduj się, ko­ro­no za­cho­wu­ją­cych dzie­wic­two. Raduj się, Któ­raś po­cząt­kiem i koń­cem du­cho­we­go do­sko­na­le­nia; raduj się, Straż­nicz­ko Bo­że­go ob­ja­wie­nia. Raduj się, wta­jem­ni­czo­na w Radę Trój­cy Świę­tej; raduj się, Spraw­czy­ni zba­wie­nia ludz­ko­ści. Raduj się, Któ­raś dla wy­nio­słych umy­słów nie­do­stęp­nym szczy­tem; raduj się, schro­nie­nie, po­kor­nym ser­com do­stęp­ne. Raduj się, Czy­sta, od nie­bios bar­dziej czy­sta; raduj się, nad Che­ru­bi­ny i Se­ra­fi­ny więk­szej czci godna. Raduj się, Ura­do­wa­na jako otrzy­ma­łaś od Ar­cha­nio­ła ra­do­sną No­wi­nę; raduj się, Bło­go­sła­wio­na, bo ręce Twoje do­ty­ka­ły zmar­twych­wsta­łe­go Chry­stu­sa.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 11

Śpie­sząc, by umy­słem pieśń ofia­ro­wać Zbaw­cy, za­wsze za­trzy­mu­je­my się za­kło­po­ta­ni, my słu­dzy twoi, o Wład­czy­ni! Któż bo­wiem może god­nie wy­chwa­lić Boga, któ­re­go Imię jest tak nie­uchwyt­ne jak pięk­ny za­pach roz­la­nej mirry. Wo­ła­my Mu zatem: Alle­lu­ja!

Ikos 11

Świa­tłość wiel­ka za­ja­śnia­ła prze­by­wa­ją­cym w cie­niu, na­wie­dził nas bo­wiem, o Dzie­wi­co, Wschód z wy­so­ko­ści, Syn i Bóg Twój. Uczy­nił Cię świe­cą na świecz­ni­ku, a nio­są­cym świa­tło dzie­ciom Cer­kwi przy­ka­zu­je te oto pie­śni Ci ofia­ro­wać:

Raduj się, bla­sku du­cho­we­go Słoń­ca; raduj się, na­czy­nie Bo­skie­go Ognia. Raduj się, świa­tło­ści, która utka­ła odzie­nie świę­tych; raduj się, świe­co, od­ga­nia­ją­ca dia­bel­skie ciem­no­ści. Raduj się, sła­bych umy­słów oświe­ce­nie; raduj się, grzesz­nych serc olśnie­nie. Raduj się, pra­wi­co, która z morza mar­no­ści wy­pro­wa­dzasz; raduj się, pro­mie­niu, który zba­wia­ją­cych się do Kró­le­stwa pro­wa­dzisz. Raduj się, bły­ska­wi­co ośle­pia­ją­ca za­twar­dzia­łych grzesz­ni­ków; raduj się, gro­mie wzbu­dza­ją­cy lęk wśród za­bój­ców. Raduj się, Która nie­czy­ste su­mie­nie roz­ja­śniasz; raduj się, Która Sąd Boży ubła­gasz.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 12

Pra­gnąc udzie­lić Łaski, Sta­re­go Te­sta­men­tu Pra­wo­daw­ca, Nowy Te­sta­ment nam po­da­ro­wał. My zaś Łaskę otrzy­maw­szy, nie przez za­le­ce­nia Prawa, lecz przez wiarę osią­ga­my zba­wie­nie, zatem po­dzię­ko­wa­nia za­no­si­my wszy­scy: Alle­lu­ja!

Ikos 12

Wiel­biąc pie­śnia­mi na­ro­dzi­ny Twego Syna, jak nie­gdyś Izra­el grą na cy­trze wy­chwa­lał Arkę z Na­mio­tu Przy­mie­rza, tak i teraz my, po­przez prak­ty­ko­wa­nie cnót, wy­sła­wia­my Cie­bie, Arkę praw­dzi­wą, byś sły­sza­ła ze­wsząd:

Raduj się, pie­śni śpie­wa­na na wy­so­ko­ści; raduj się, psal­mie sły­sza­ny na ziemi. Raduj się, Która Je­dy­ne­mu Bogu god­nie usłu­ży­łaś; raduj się, Która się Bo­skiej Trój­cy po­ko­rą przy­po­do­ba­łaś. Raduj się, no­szą­ca w sobie Tego, co Sam wiecz­ność nosi; raduj się, tro­nie naj­wspa­nial­szy Tego, co w ręku wszech­świat trzy­ma. Raduj się, ta­jem­ni­co nie­zba­da­na po wsze wieki i czasy; raduj się, na­dzie­jo mocna na­ro­dów i ple­mion. Raduj się, ra­do­ści ser­decz­na ka­pła­nów po­boż­nych; raduj się, szyb­ko wy­słu­chu­ją­ca mo­dlitw cer­kiew­nych i do­mo­wych. Raduj się, Ty, coś domem mą­dro­ści naj­wyż­szej przez Boga wznie­sio­nym; raduj się, Ty, coś na­czy­niem mi­ło­ści przez Boga wy­bra­nym.

Raduj się, Wszech­kró­lo­wo, która Łaską nasze cho­ro­by ule­czasz.

Kon­da­kion 13

O Wszech­kró­lo­wo Matko, któ­raś mię­dzy wszyst­ki­mi świę­ty­mi Naj­święt­sze zro­dzi­ła Słowo! Racz przy­jąć teraz tę naszą pieśń, ze wszel­kiej śmier­tel­nej cho­ro­by ulecz nas i wybaw od przy­szłe­go sądu tych, co Tobie śpie­wa­ją: Alle­lu­ja!

Се́й конда́къ глаго́лется три́жды. Та́же Икосъ 1-й и Конда́къ 1-й

Mo­dli­twa pierw­szy przed ikoną Matki Bożej Wszech­kró­lo­wej

O Wszech­do­bra, godna po­dzi­wu Bo­gu­ro­dzi­co, Wszech­kró­lo­wo! Nie je­stem godny (godna), byś we­szła pod mój dach! Lecz, jako wiece mi­ło­sier­na Matka mi­ło­ści­we­go Boga, po­wiedz słowo, żeby ozdro­wia­ła moja dusza i aby wzmoc­nio­ne zo­sta­ło moje nie­do­ma­ga­ją­ce ciało. Wła­dasz prze­cież po­tę­gą nie­zwy­cię­żo­ną i żadna proś­ba nie jest dla Cie­bie nie­moż­li­wa do speł­nie­nia, o Wszech­kró­lo­wo! Ty za mnie wy­proś, Ty za mnie ubła­gaj. Aże­bym wy­chwa­lał(a) Twoje prze­sław­ne imię za­wsze, teraz i na nie­koń­czą­ce się wieki. Amen.

Mo­dli­twa se­kund przed ikoną Matki Bożej Wszech­kró­lo­wej

O Prze­czy­sta Matko Boża, Wszech­kró­lo­wo! Usłysz nasze pełne bólu wes­tchnie­nie przed Twą cu­do­twór­czą ikoną z Twego ogro­du na Świę­tej Górze Athos. Spójrz na Twoje dzie­ci - nas, któ­rzy cier­pi­my na nie­ule­czal­ne cho­ro­by i któ­rzy z wiarą przy­pa­da­my do ziemi przed Twym świę­tym ob­ra­zem! Tak jak ptak okry­wa skrzy­dła­mi swoje pi­sklę­ta, tak teraz i Ty, Która je­steś wiecz­nie żywa, okryj nas Swoim uzdra­wia­ją­cym omo­fo­rio­nem. Tam, gdzie na­dzie­ja umie­ra, Ty bądź, O Pani, nie­za­chwia­ną na­dzie­ją. Tam, gdzie wzma­ga­ją się strasz­ne bóle, okaż się ich znie­sie­niem i zła­go­dze­niem. Tam, gdzie mrok roz­pa­czy ogar­nia duszę, niech za­bły­śnie nie­wy­po­wie­dzia­na świa­tłość Bo­sko­ści! Po­ciesz ma­ło­dusz­nych, sła­bych wzmoc­nij, lu­dziom o twar­dym sercu daruj jego zmięk­cze­nie i oświe­ce­nie. Ulecz Two­ich cho­rych ludzi, o Wszech­mi­ło­sier­na Kró­lo­wo! Bło­go­sław umy­sły i ręce tych, któ­rzy nas leczą, żeby po­słu­ży­ły jako na­rzę­dzie Wszech­moc­ne­go Le­ka­rza, Chry­stu­sa - na­sze­go Zbaw­cy. Jak żywą, jak bę­dą­cą tutaj z nami, bła­ga­my Cię przed Twoją ikoną, o Wład­czy­ni! Wy­cią­gnij Swoje ręce, pełne wszel­kie­go uzdro­wie­nia i wy­le­cze­nia, o Ra­do­ści cier­pią­cych! O Po­cie­sze­nie w smut­kach! Aby­śmy otrzy­maw­szy szyb­ko Twoją cu­do­twór­czą pomoc, wy­chwa­la­li nie­po­dziel­ną i bę­dą­cą po­cząt­kiem życia Trój­cę - Ojca i Syna, i Świę­te­go Ducha na wieki wie­ków. Amen.

Aka­tyst do Prze­naj­święt­szej Bo­gu­ro­dzi­cy przed Ikoną Wszech­kró­lo­wa w ję­zy­ku Pol­skim
Inne pie­śni w ję­zy­ku pol­skim